Bij uitgeverij Liverse in Dordrecht verscheen, dit jaar nog, een 649 bladzijden omvattende hardcover met de verzamelde gedichten van Dirk Kroon. Men zou haast zeggen: een bundel die deze aarts-bloemlezer en -samensteller niet geheel zelf heeft samengesteld; Henk Verweerd is de verantwoordelijke hier.
In het woord vooraf, getiteld 'Een mooi mechaniekje tegen de dood', schrijft Leo van de Wetering onder meer: 'Om Dirk Kroon hing weinig lawaai.' Dat is waar, vrees ik. In de recensiebank LiteRom is de laatste vermelding van zijn werk een bespreking van de bundel Tweegesprek uit 1975. Nadien verscheen nog een vijftiental bundels van zijn hand. Dan is dat 'weinig lawaai' wel een record-understatement. En weinig lawaai is niet van deze tijd, helaas. Dat geldt misschien ook voor Kroons tijdloze thematiek: liefde en sterfelijkheid.
Probleem is nu, dat Dirk jarenlang mijn collega was in de redactie van de Achterbergkroniek, waardoor ik weet hoe goed zijn thuis-gemaakte pasta is en smaakt, met uitzicht op Rotterdam. Maar dat zijn verzamelde gedichten er nu zijn, wilde ik hier wel even mogen zeggen.
Als dit het laatste is,
verplaats je in de eerste droom
waarmee wij liefde deelden
om nooit meer dood te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten