Collegepauze, bijdrage congres ingediend, schets voor het wetenschappelijk jaarverslag voorbereid, eerste fase van de workshoppreparatie achter de rug... tijd voor een museum.Hoe het gekomen is, weet ik niet meer, maar sinds ongeveer achtentachtig (vorige eeuw) loopt Alberto Giacometti door mijn blikveld. Misschien om/doordat ik wel houd van getroubleerd realisme.
In januari '88 kocht ik Alberto Giacometti, Photographed by Herbert Matter (New York 1987).
In augustus negenentachtig schafte ik de 575 pagina's dikke Giacometti; a Biography (London-Boston 1983, reprint 1986) aan, geschreven door James Lord, die op zijn beurt weer door Giacometti vereeuwigd is.
In november negenentachtig kwam daar de Engelse vertaling van Alberto Giacometti (oorspr. 1984) bij, door Bernard Lamarche-Vadel.
In de zomervakantie van 1998 bezocht ik in L'Isle sur la Sorgue (Vaucluse) een tentoonstelling in het Centre Xavier Battini: Giacometti, Richier, Gutfreund (daar hing, meen ik, een Sartreportret in blauwe ballpoint).
In tweeduizendeneen doolde ik door het Museum Kurhaus te Kleve (Kleve, waar mijn oom woont), alwaar onder andere werken van Giacometti.
Hoe ik dat weet? Gekke gewoonte om aanschafdatum in boeken te noteren (doe ik tegenwoordig wat terughoudender, omdat wegens volle kasten het gevaar van doorverkopen groter is). En doordat ik een plakboek heb met de ansichtkaarten, die ik aanschaf, iedere keer als ik met plezier door een museum/tentoonstelling heb gedwaald, gedoold, gewandeld. En wat me nu dus een kunstdagboek (in voortdurende aanbouw) heeft opgeleverd. Handig ook als naslagwerk.
Dus ging ik vandaag naar Rotterdam (waar mijn familie vandaan komt, beter: kwam, want ook die oom woont er niet meer, maar al weer jaren in Kleve), naar de Kunsthal, wegens de Giacomettitentoonstelling (sinds ik met collega's de studievereniging Awater groot-dicteewedstrijd heb gewonnen, durf ik ook dit best te schrijven, zonder koppelteken).
Wat een genot om al die bekende werken nu (weer) eens in het echt te zien. Misschien toch vandaag met een voorkeur voor de schilderijen, de portretten: wat een gezwoeg, dat werk. Ja, echt werk. Werk in uitvoering, ook nu ze voltooid aan de muur hangen.
Maar hoogtepunt vond ik, letterlijk naast onder andere de beroemde (zie hier voor een voorbeeldje), levensgrote lopende man (onderdeel van het Chase Manhattan Project van 1960), een gigantische vitrine (ik gok 1,5 x 1,5 x 1,5 meter) met daarin een bronzen figuurtje uit de jaren veertig, van net 4 cm hoog en een paar mm dun. Verpletterend in al z'n kleinheid. Lijkt op een afgietseltje van een Etruskisch beeldje dat thuis op de boekenkast staat: Ombre della sera, aangeschaft in Volterra. En zo, en langs nog andere omwegen, komt alles bijeen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten