Dubbend, twijfelend, pieker- en peinzend, het kopje geknikt op een schouder, de beide voeten voorzichtiglijk neven elkander op een gevaarlijk draaibaar krukje, liep ik (metaforisch dan, want vooral met de ogen) vanmiddag de ruggen der boeken in de studeerkamer weer langs: welk kan nou toch echt... niet gemist worden, welk kan nu dan eindelijk... achter een ander boek gezet worden, welk kan nu zonder medelijden of nostalgie of weemoedig terugdenken aan de gelukkige schenker bikkelhard verwezen worden naar het magazijn van de tweedehandsboekhandel, het lankmoedig equivalent van het Keulse stadsarchief? Het moet, het is nodig, het is onvermijdelijk, het kan niet anders want alles staat klem, alles staat vast, klemmer vast dan een hoofdstedelijke foutparkeerder, of een forens ogenschijnlijk op weg naar Den Haag op de A 12.
Laat ik dan maar mijn opruimkriebels dempen met een snoeiharde aanval op de laatste resten pre-digitaal bibliografisch archief. Stapels met laden zijn er al verdwenen, twee slechts nog houden dapper stand. De enige keren dat ik er nog in keek, waren de vorige lentes dat ik overwoog ze te ruimen...
Oude fiches
Alles kan ik verwijderen,
de verdroogde collegeaantekeningen,
mislukte tentamens, het boekje
met slimme notities, kan ik met dorre ogen
zien opgaan in rook, daar ben ik
echt een kei in.
Maar oude fiches in 't voorjaar,
decennia her geschreven, melig van inktvraat,
in stoffige laatjes, nee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten