Quelle posture

Achterop zijn nieuwe essaybundel De jacht op het sublieme, (beredeneerde essaybloemlezing, zou men ook kunnen zeggen) prijkt het ponum van de auteur Piet Gerbrandy; een foto, gemaakt door Thijs Gerbrandy, duidelijk niet door Paul Huf of Vincent Mentzel. Geen traditionele literaire kop, mijns inziens (al vraag ik me meteen af wat dat dan zou moeten zijn), eerder het conterfeitsel van een geëxcommuniceeerde Hells Angel-veteraan, chapter Oerend Hard.

Zal wel bewuste keuze zijn. Gerbrandy doet voortdurend zijn best niet al te doorsnee over te komen. Gelukkig. Of: zijn best doen? Het lijkt vanzelf te gaan. In het essay 'Evenwicht en verlossing', over de vrijheid van Horatius (gevonden voedsel voor mijn kamergenoot L.H.) noemt deze lyrische classicus zichzelf trouwens binnen één alinea achtereenvolgens 'romanticus', 'new critic' en 'post-modernist' (p. 230). Voor zover ik dat kan nagaan: geen woord van gelogen.