Gisteren, vrienden, [dit is, als ik het me goed herinner, de opening van een wekelijkse (radio-)preek van een dominee die door mijn oud-collega Joke van der Wiel in haar jeugd beluisterd moest worden, zozeer zelfs dat zij die dominee niet anders meer kan omschrijven of benoemen dan met de woordklont 'DomineeGisterenvrienden'] was ik in EYE (ik blijf dat een mooi gebouw op een mooie plek vinden) aanwezig bij de uitreiking van de eerste Sybren Polet-prijs, een prijs voor experimentele literatuur. De prijs werd toegekend aan Peter Verhelst.
Iedereen was blij, geloof ik. Geen wanklank gehoord. Ik kwam wel laat aan, moet ik erbij zeggen, want ik moest eerst nog even college geven, maar de studenten (ach, moge ik ze eventjes 'mijn' studenten noemen, want ze waren wel heel aardig omdat ze me die dwang niet kwalijk namen) hadden bereidwillig hun plas-, rook- en/of app- en FB- en schranspauze ingeleverd, opdat ik nog een beetje bij tijds aan kon schuiven (over een paar weken, dacht ik grimlachend, schotel hun Verhelsts Memoires van een luipaard voor). De verantwoordelijke Sybren Polet Stichting was blij, de jury was blij (de voorzitter jarig), de winnaar was blij, de aanwezigen waren blij. Zo leuk, die grote Peter Verhelst met een proportionele bos blommen en een dito kartonnen cheque...
En ik kwam er alleen maar aardige mensen tegen. Veel van hen kende ik.
Dus daarom heb ik nu een probleem.
Alles wat ik over die prijs, over de winnaar, over de gasten, en over het ter gelegenheid van een en ander verschenen boekwerk zeg, vaart nu de wereld in onder de bezoedelde en bezoedelende vlag van de geïnstitutionaliseerde elitaire kunst of zo. Er werd geen vaandel gezwaaid, geen carbid ontstoken, geen volk gedanst (Marieke was er wel). Nee:
Haal de klokken weg en het blijft tikken / overal om je heen, / waarna het nog heenlozer aanvoelt / in de ruimte van je nóg lediger lichaam.
Het boek dat ter gelegenheid van deze uitreikingsdag verscheen, is: Zijnsvariaties Verbovelden. Late gedichten; een editie van nagelaten, maar voor publicatie klaargelegd dichtwerk van Polet, bezorgd door Elice de Gier en Laurens Ham (UU-alumna resp. UU-collega). Ik ga het nog moeten lezen, en dan zal ik er nog over berichten. Want ja, een nalatenschapseditie. Filologie en zo, best wel een beetje mijn ding. En dan: Polet, die was heel erg 'in' toen ik te studeren begon. Later meer. Want vandaag , vrienden, stond in het teken van iemand anders, zei opa.
