Laatst, om precies te zijn: afgelopen woensdag, zat ik in de trein, richting eerstejaarsvoorlichting BA Nederlands aan de UU, lekker te lezen in Was van Jilt Jorritsma. Tegenover me zat een leerlinge, ik weet echt niet hoe oud en op welk onderwijstype, maar evident schoolgaand, verzonken in wat er op haar haar smartphone was te zien. Een mevrouw met overladen sleepkar en een dito megashopzak aan de andere arm, vroeg of ze naast me mocht zitten – 'Het is maar twee haltes', voegde ze eraan toe. Geen probleem, wat mij betreft. Maar het was woensdag en mijn luim opgeruimd, dus vroeg ik aan de leerlinge : 'Of zullen we daar eerst even over vergaderen?' Nee, dat hoefde niet, en glimlachend verdween ze weer achter, bijna in haar schermpje.
Een halte verder waagde ik het erop (het was immers bijna boekenweek) en boog me naar de leerlinge toe en zei: 'Af en toe moet je ook een boek lezen, hoor.' Haar antwoord liet geen seconde op zich wachten: 'Maar ik lees een boek!' En met blijken van een blij en trots weerwoord draaide ze me haar schermpje toe, vol tekst tussen de barsten door.
Om kort te gaan: ik bood mijn domme excuses aan en zij legde me allerlei uit over de app waar ik nog geen weet van had, een interactief platform voor lezende en schrijvende mensen. Op mijn 'Ah's en 'Oh's bij haar explicatie zei ze: 'Dit is meer iets van nu!'
Vrolijker en wijzer kwam ik een paar haltes later in Utrecht aan.
