Archiefwerkzaamheden

Een typische bezigheid voor de laatste dagen van het jaar. De boel opruimen, de oude zooi weggooien, andere oude zooi toch maar weer niet weggooien. Dus de Jaarboeken van de Maatschappij, die sinds mensenheugenis een steeds grotere stofberg om zich heen verzamelden op de onderste plank van een boekenkast in een hoekje op de zolder... de deur uit: die zijn toch al gedigitaliseerd, geDBNLiseerd; veel handiger dan die papieren dingen.

Maar al die LP's... nee, daar kan ik nog geen afscheid van nemen. Bewaren is evenwel zinloos, want de pick-up is al jaren de deur uit wegens lamme snaar en aanschaf CD-spelertje dat in de kast past...

Vandaag eindelijk zo'n mp3-phonograaf gekocht. Ik wist niet dat de bewegingen die er bij een draaitafel horen zo diep in je spiergeheugen zitten: het voorzichtig uit de hoes halen van de zwarte schijf, vingers aan de rand en op het etiket alleen, blazen, omdraaien met een luchtige beweging van twee handen, weer blazen, etiketje lezen, A-kant boven, neerleggen op de schijf, het stof eraf wissen, de naald omhoog, opzijbewegen, schatten waar de groef begint, en langzaam laten dalen... de krassen en spetters zitten nog op precies dezelfde plaatsen. Ook het gehoorgeheugen laat zich weer kennen. De muziek komt meteen weer in het hoofd opdagen als ze uit de groef weerklinkt.

Eindelijk Nightingales and Bombers van Manfred Man's Earth Band weer eens gehoord



(en dat nu ik De welwillenden aan het lezen ben). Lionel Richie, een dico-single van All Night Long (eindeloos, B-kant met alleen de muziek), nog van ons afstudeerfeest.



Lotte, van Stephan Sulke in de enig echte versie (die man is zo stom geweest er ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag een nieuwe deun van te maken, met een mechanisch huppelritme erin, niet om aan te horen, maar iets beters was er digitaliter niet te streamen of te down loaden... tot nu). Freeze Frame van Godley and Creme, schitterend.



'Truth is stranger than fiction'. En straks ook Willem Vermandere op de mp3-speler, vreeemde combinatie. Le Piano Magique d'Erroll Garner, een CBS-schijf uit 1972, vijf jaar voor de goede man stierf... Nu ja, binnenkort mijn eigen top 2000 gedigitaliseerd. Alle goeds voor 2009!

Alberto Giacometti - Scultore - Pittore - 1901-1966

Collegepauze, bijdrage congres ingediend, schets voor het wetenschappelijk jaarverslag voorbereid, eerste fase van de workshoppreparatie achter de rug... tijd voor een museum.

Hoe het gekomen is, weet ik niet meer, maar sinds ongeveer achtentachtig (vorige eeuw) loopt Alberto Giacometti door mijn blikveld. Misschien om/doordat ik wel houd van getroubleerd realisme.

In januari '88 kocht ik Alberto Giacometti, Photographed by Herbert Matter (New York 1987).

In augustus negenentachtig schafte ik de 575 pagina's dikke Giacometti; a Biography (London-Boston 1983, reprint 1986) aan, geschreven door James Lord, die op zijn beurt weer door Giacometti vereeuwigd is.

In november negenentachtig kwam daar de Engelse vertaling van Alberto Giacometti (oorspr. 1984) bij, door Bernard Lamarche-Vadel.

In de zomervakantie van 1998 bezocht ik in L'Isle sur la Sorgue (Vaucluse) een tentoonstelling in het Centre Xavier Battini: Giacometti, Richier, Gutfreund (daar hing, meen ik, een Sartreportret in blauwe ballpoint).

In tweeduizendeneen doolde ik door het Museum Kurhaus te Kleve (Kleve, waar mijn oom woont), alwaar onder andere werken van Giacometti.

Hoe ik dat weet? Gekke gewoonte om aanschafdatum in boeken te noteren (doe ik tegenwoordig wat terughoudender, omdat wegens volle kasten het gevaar van doorverkopen groter is). En doordat ik een plakboek heb met de ansichtkaarten, die ik aanschaf, iedere keer als ik met plezier door een museum/tentoonstelling heb gedwaald, gedoold, gewandeld. En wat me nu dus een kunstdagboek (in voortdurende aanbouw) heeft opgeleverd. Handig ook als naslagwerk.

Dus ging ik vandaag naar Rotterdam (waar mijn familie vandaan komt, beter: kwam, want ook die oom woont er niet meer, maar al weer jaren in Kleve), naar de Kunsthal, wegens de Giacomettitentoonstelling (sinds ik met collega's de studievereniging Awater groot-dicteewedstrijd heb gewonnen, durf ik ook dit best te schrijven, zonder koppelteken).

Wat een genot om al die bekende werken nu (weer) eens in het echt te zien. Misschien toch vandaag met een voorkeur voor de schilderijen, de portretten: wat een gezwoeg, dat werk. Ja, echt werk. Werk in uitvoering, ook nu ze voltooid aan de muur hangen.
Maar hoogtepunt vond ik, letterlijk naast onder andere de beroemde (zie hier voor een voorbeeldje), levensgrote lopende man (onderdeel van het Chase Manhattan Project van 1960), een gigantische vitrine (ik gok 1,5 x 1,5 x 1,5 meter) met daarin een bronzen figuurtje uit de jaren veertig, van net 4 cm hoog en een paar mm dun. Verpletterend in al z'n kleinheid. Lijkt op een afgietseltje van een Etruskisch beeldje dat thuis op de boekenkast staat: Ombre della sera, aangeschaft in Volterra. En zo, en langs nog andere omwegen, komt alles bijeen.

Epische en/of Lange Gedichten

Al een tijdje sla ik m'n aantekeningen betreffende lange verhalende gedichten in de moderne Nederlandse letterkunde op in een map met de titel oEPs, een flauwe afko van: Onderzoek Epische Poëzie Stolk. Maar sinds een tijdje is er een nieuwe map bijgekomen, waarin ik de parafernalia van de Workshop Lange Gedichten archiveer; een workshop die Dietlinde Willockx (Universiteit Antwerpen) en ik aan het op poten zetten zijn. Die nieuwe map heet, jawel: WoepS, ook al zit Dietlinde niet zo strikt op de epische, meer op de lange lijn. Juist die net wat afwijkende posities maken de samenwerking zo vruchtbaar en ook aangenaam en leerzaam, vind ik.

Op 19 juni 2009 gaat het plaatsvinden, in de Sweelinckzaal, Drift 21, te Utrecht, tussen 11.00 en 17.00 uur. Geen lange, doorgekauwde, betogen, maar korte bespiegelingen en reflecties daar weer op, daar hopen en rekenen we op. Wie er meer over wil weten, zie de WoepS-site.

Is 'Eindeligt' van Willem Jan Otten, in Welkom; gedichten 2003-2008 (Amsterdam 2008) nou lang of episch? Of niet? Minder dan zijn De eend, denk ik. Maar het gaat me er niet om het onderscheid vast te spijkeren, maar juist om het productief te houden. Onder andere. Demarcatie en fascinatie. Zoiets.