Appendix: Litteris Neerlandicorum (moderniis) professionalibus

Flauw, erg flauw, zelfs cum grano salis (zeker dat onuitroeibare post-gymnasiale nep-neo-Latijn). Maar toch. Als je met betrekkelijk rudimentaire zoeksleutels - zoals plaatsnaam + discipline + persoonsachternaam - (en wie hanteert die, door tijdnood gedwongen, niet) op zoek gaat naar wat in een gespecialiseerd beroepsveld wel heet CRIASMDL (Corporation Relatated Professionalised Information in Academic Studies of Modern Dutch Literature), kom je, zonder al te diep de eerste pagina met vindplaatsen door te scrollen, op de volgende, wel uiterst gevarieerd samengestelde professorale almanak:

RUG en RUG
RUN
UL en UL
UM, maar waar een wil is, is de weg naar UM
UU
UvA en UvA en UvA
VU

Het kan natuurlijk ook het nodige onthullen betreffende mijn onbenullig en onvolledig zoekgedrag.

Opmerkelijk overigens dat men het aan de RUG van belang acht te expliciteren van welk geslacht de hooggeleerde is.

Opmerkelijk verder dat men aan de UL in het Nederlands begint, met de aanduiding 'functie' en dan naar ik aanneem in het Engels verdergaat met 'professor', want in het Nederlands is (of wellicht: was) 'professor' een aanspreekvorm, geen functieomschrijving; dat laatste is: 'hoogleraar'.

Ten derde is op te merken dat aangaande de UU de officiële universitaire informatiepagina ver te zoeken is met de genoemde termen, maar dat het aantal relevante hits overstelpend is. Web presence, heet dat, geloof ik.

Blijven opletten

Oftewel: Fama Crescit Eundo (pace Van Dale). Omdat ik het goede oude toeval nog graag een kansje gun hier en daar ruimhartig in te grijpen in het dagelijkse leven, planeer ik soms zo wat op de brede zee der digitale nieuwsvoorziening. En kijk, dan kom je ook wat tegen. Het VU-blog kende ik al wat langer. Het is een weliswaar openbaar te bezichtigen, maar niet erg een baken, want kennelijk een alleen of vooral voor intern gebruik bedoeld prikbord (zelfs in academie-Engels niet juist om te zetten tot: prick board); een digitaal instituutsmededelingenblaadje; vroeger werden die dingen gestencild en bij de uitgang van het gebouw neergelegd.

Maar ik zie nu pas dat in deze vaart der universitaire volkeren er ook een UvA-blog is; dat is veel meer een algemeen en literair informerende en discusiërende gespreksplek; het ding is dan ook inter-, en bijna hyperactief volgehangen met allerlei doorverbindingen naar tal van andere sites en blogs en wat al niet onder het AVRO-kopje 'Vinger aan de pols'. Het is de kunst om daar als neerlandiblogger tussen te geraken (aanmoediging voor Leienaren, Grunningers, Nimwegers e.t.q.) De nieuwe canon. Met alle in- en uitsluitingen van dien: VU vermeldt UvA niet, zoals UvA VU niet noemt. De vroolijke hermeneut ziet alles, op den duur.

Pracht-editie

Eerlijk gezegd ben ik met m'n suffe/surfende kop vergeten hoe ik er terecht gekomen ben, maar ergens op het internet (niet onaannemelijk De papieren man, waar ik wel vaker even aanleg)[maar zie inmiddels de reactie van De directeur van Het artistiek bureau; ongetwijfeld correct: daar meer ik ook vaak even af. Bewijsstuk.] staat een mogelijkheid om een weliswaar volkomen zinloze, maar niet minder fraaie leeseditie te bestellen van De sadist; pornografiese novelle (niet) van G.K. van het Reve. Zinloos, omdat het verhaal toch niet van Reve is/blijkt/schijnt; ook omdat de tekst van een droefstemmend laag literair peil is; zinloos ook omdat de oorspronkelijke tekst in pdf-formaat toegankelijk is (hier). Maar hoe minder zin iets heeft, des te mooier kan het zijn.

Ik heb een van de 70 exemplaren ongezien besteld en daags daarna ontvangen. Een schoonheid van een uitgaafje van De Uitvreter (Woold - 't Harkel). Zes vliesdunne A-5 velletjes (45 grams houtvrije Bankpost) in een donkerbruin omslag. En alles gezet uit een quasi-typemachineletter (8 punts Typewriter).

In het colofon wordt het dingetje heel netjes een leeseditie genoemd, een term die als volgt wordt uitgelegd: 'met stilzwijgende correctie van tik- en andere fouten, negeren van het uitbundige gebruik van de caps lock-toets, en vervanging van het storende "mij" (p. 1 "Een van hen kwam naar mij toe") door "hem".' Of dit helemaal door de beugel van het Huygens Instituut kan, betwijfel ik. Alleen al de ondertitel, die luidt in het origineel 'pornografise roman'; is dat een spelfout, een tikfout of een stilistische eigenzinnigheid, of een poging een Reviaans stijleigen na te bootsen? Men kan niet voorzichtig genoeg zijn op dat gebied.

In het colofon wordt het uitgesloten geacht dat Reve echt de auteur zou zijn; daarom blijven er ter uitgeverij vijf exemplaren van deze editie gereserveerd voor 'de echte schrijver'. Maar die zal zich nooit bekend durven maken, want een regel verder wordt het werkje een 'niet geslaagde pastiche' genoemd.

Maakt allemaal niet uit, wat mij betreft. Het is een schitterend uitgaafje. Om te hebben, en voorzichtig op te bergen. De uitvreter maakt, dat spreekt, meer fraai werk (zie hier).

Voorjaarsschoonmaak

Dubbend, twijfelend, pieker- en peinzend, het kopje geknikt op een schouder, de beide voeten voorzichtiglijk neven elkander op een gevaarlijk draaibaar krukje, liep ik (metaforisch dan, want vooral met de ogen) vanmiddag de ruggen der boeken in de studeerkamer weer langs: welk kan nou toch echt... niet gemist worden, welk kan nu dan eindelijk... achter een ander boek gezet worden, welk kan nu zonder medelijden of nostalgie of weemoedig terugdenken aan de gelukkige schenker bikkelhard verwezen worden naar het magazijn van de tweedehandsboekhandel, het lankmoedig equivalent van het Keulse stadsarchief? Het moet, het is nodig, het is onvermijdelijk, het kan niet anders want alles staat klem, alles staat vast, klemmer vast dan een hoofdstedelijke foutparkeerder, of een forens ogenschijnlijk op weg naar Den Haag op de A 12.

Laat ik dan maar mijn opruimkriebels dempen met een snoeiharde aanval op de laatste resten pre-digitaal bibliografisch archief. Stapels met laden zijn er al verdwenen, twee slechts nog houden dapper stand. De enige keren dat ik er nog in keek, waren de vorige lentes dat ik overwoog ze te ruimen...



Oude fiches

Alles kan ik verwijderen,
de verdroogde collegeaantekeningen,
mislukte tentamens, het boekje
met slimme notities, kan ik met dorre ogen
zien opgaan in rook, daar ben ik
echt een kei in.

Maar oude fiches in 't voorjaar,
decennia her geschreven, melig van inktvraat,
in stoffige laatjes, nee.