In het kader van een bijdrage aan de
Werkswinkel Vers en Verhaal, over 'Narratiewe strukture en tegnieke in lyriese poësie' bezocht ik, met Lange-Gedichten-partner Dietlinde Willockx (Universiteit Antwerpen), die er ook een bijdrage leverde, op uitnodiging van professor Heilna du Plooy de North-West University, Potchefstroomkampus. Nu is het wat veel gevraagd om voor een lezing van veertig minuten (en het beluisteren en bespreken van de nodige andere lezingen natuurlijk) dik negenduizend kilometer heen en dito terug te vliegen; dus hebben we ook de omgeving daar verkend, samen met collega Ben van Overmeire (Vrije Universiteit Brussel) in een huurautootje, want reizen te voet, per trein en per taxibusje werd ons hartelijk afgeraden. Hoe leuk het nochtans was om in deze gelegenheidsformatie door het noordwesten van Zuid-Afrika te toeren, laat ik aan een ieders verbeelding over, met als aanwijzing dat het inderdaad heel leuk en leerzaam en genoeglijk was. Want inderdaad:
en meer van dat soort dingen. Maar onthutsend ook. Vooral dat wat niet in een fotolijstje te vangen is. De diepgewortelde segregatie, de letterlijk angst aanjagende verhalen, de longen- en zieltergende stank van primitieve vuren, walmend over Soweto, de stoffende wegen van weinig meer dan aangestampt zand met keien langs andere townships, de ellende, de barre armoe, de onmacht, de onmogelijkheid je eraan te onttrekken, want je geeft toch een fooi (van niks, de Rand is weinig waard) aan de man die aanbiedt/zegt op de auto te passen terwijl hij niet de parkeerwachter is. En voor we zelfstandig rondtourden reden we, op een zondags uitje, met alle ramen dicht, de deuren op slot en de airco aan in de fonkelwitte Mercedes van Heilna naar de 2000 miljoen jaar oude archeologische wonderplek Vredefort Dome, terwijl het Pianoconcert no. 3 van Rachmaninov vredig op de achtergrond van ons cultureel verantwoorde gesprek voortkabbelde. En er was ook dit:
En al die vriendelijke, behulpzame mensen, die je geen moment verloren laten staan: Heilna voorop, en Andries, en Danie, en Bernard, en Hein, en Leon, en Gideon en Dion... Lekker eten (als enige niet-vegetariër van het trio heb ik het zonder tegenzin op me genomen van de biltong te proeven en ook de impala te proberen; je moet de zaken toch van meerdere kanten belichten met z'n drieën), voortreffelijke logies. Zuid-Afrika is (als) een bijzonder, mooi, groot gedicht met een zeer complex en verwarrend verhaal. Ik ben er nog lang niet uit.
In het kader van een bijdrage aan de Werkswinkel Vers en Verhaal, over 'Narratiewe strukture en tegnieke in lyriese poësie' bezocht ik, met Lange-Gedichten-partner Dietlinde Willockx (Universiteit Antwerpen), die er ook een bijdrage leverde, op uitnodiging van professor Heilna du Plooy de North-West University, Potchefstroomkampus. Nu is het wat veel gevraagd om voor een lezing van veertig minuten (en het beluisteren en bespreken van de nodige andere lezingen natuurlijk) dik negenduizend kilometer heen en dito terug te vliegen; dus hebben we ook de omgeving daar verkend, samen met collega Ben van Overmeire (Vrije Universiteit Brussel) in een huurautootje, want reizen te voet, per trein en per taxibusje werd ons hartelijk afgeraden. Hoe leuk het nochtans was om in deze gelegenheidsformatie door het noordwesten van Zuid-Afrika te toeren, laat ik aan een ieders verbeelding over, met als aanwijzing dat het inderdaad heel leuk en leerzaam en genoeglijk was. Want inderdaad:
en meer van dat soort dingen. Maar onthutsend ook. Vooral dat wat niet in een fotolijstje te vangen is. De diepgewortelde segregatie, de letterlijk angst aanjagende verhalen, de longen- en zieltergende stank van primitieve vuren, walmend over Soweto, de stoffende wegen van weinig meer dan aangestampt zand met keien langs andere townships, de ellende, de barre armoe, de onmacht, de onmogelijkheid je eraan te onttrekken, want je geeft toch een fooi (van niks, de Rand is weinig waard) aan de man die aanbiedt/zegt op de auto te passen terwijl hij niet de parkeerwachter is. En voor we zelfstandig rondtourden reden we, op een zondags uitje, met alle ramen dicht, de deuren op slot en de airco aan in de fonkelwitte Mercedes van Heilna naar de 2000 miljoen jaar oude archeologische wonderplek Vredefort Dome, terwijl het Pianoconcert no. 3 van Rachmaninov vredig op de achtergrond van ons cultureel verantwoorde gesprek voortkabbelde. En er was ook dit:
En al die vriendelijke, behulpzame mensen, die je geen moment verloren laten staan: Heilna voorop, en Andries, en Danie, en Bernard, en Hein, en Leon, en Gideon en Dion... Lekker eten (als enige niet-vegetariër van het trio heb ik het zonder tegenzin op me genomen van de biltong te proeven en ook de impala te proberen; je moet de zaken toch van meerdere kanten belichten met z'n drieën), voortreffelijke logies. Zuid-Afrika is (als) een bijzonder, mooi, groot gedicht met een zeer complex en verwarrend verhaal. Ik ben er nog lang niet uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten