Roosbeef

Ik stond gisteren op de crosstrainer met Roosbeef. Nou ja: ik stond te crosstrainen met de muziek van Roosbeef in m'n doppen. Omdat ik dat wil. Eerst hoorde ik 'Hersens'. Da's niet prettig in de sportschool, want daar moet je die grijze dingen juist op nul zetten. Niet denken. En dat doet Roosbeef in dat nummer precies niet; nooit. Haar kop (d.w.z. de kop van het lyrisch subject) staat nooit stil. 'Toe maak het leeg in mijn hoofd', luidt de wanhopige, maar rustig uitgesproken, zacht en kalm gezongen wens.

Meteen daarna komt 'Sneeuw', minder zacht, minder rustig, fors voortgestuwd door een eenvoudige, stevig pulserende drum. 'Ik hou van de sneeuw', heet het daarin. Alles raakt erdoor bedekt, denk ik, niets is terug te vinden onder die sneeuw. Ik kan het niet anders horen dan in relatie tot het voorgaande nummer. En 'Sneeuw' eindigt in een bijna hysterisch geschreeuwde herhaling van de uitroep: 'Sneeuw me in', net te vaak, net te hoog, net te schel om nog aangenaam te zijn. En daardoor zo effectief. Mij althans doet het huiveren.

Loop ik dus veel te veel op die muziek te letten, dan dat ik nog cross kan trainen. En het ritme spoorde niet met mijn ideale RPM. Daar gaat m'n conditie; daar gloorde des niet tegenstaande mijn humeur.