Mooi en mooi (of: moet er orde zijn?)

Na een eerste, halfzacht robbertje sportschool sinds de vakantie met Bowie's in het vakantieland aangeschafte The Next Day in m'n doppen  m o e s t  ik even - om redenen waar ik u niet mee zal lastigvallen - 'All You Ever Wanted' van The Black Keys horen; da's zo mooi.

Opgezocht via de lijst 'Nummers'. Mooi, inderdaad.

Komt daar opeens Roosbeef achteraan met 'Als Je Me Zoekt'. Onverwachts. Anders moois.

En toen klokgebeier... 'Altar Boy' van Waits. Weer een heel ander kopje thee.

Zo werd ik nog verder verward door achtereenvolgens 'Aluminium', 'The American', 'Amsterdam' en 'Angie' (The White Stripes, Nouvelle Vague, Cold Play, respectievelijk The Rolling Stones).

Toen was de maat wel vol. Ik ben namelijk nog grootgebracht met platen, die toen nog niet heel hip en onderscheidend 'vinyl' heetten, want ze waren er allemaal van gemaakt; standaard zwarte schijven, met als toppunt van mechanische dynamiek, naast de rotatie, de verticaliteit van de zo genoemde platenwisselaar: na afloop van de ene donderde dan de volgende plaat erop en zocht de pick-up-arm vanzelf (!) het begin van de groef van de dan bovenliggende plaat. Ik lees nog steeds m'n romans toch ook niet alfabetisch geordend op het eerste woord van hoofdstuk één?! (kan wel een leuk appreciatieonderzoeksopzetje zijn).