Against e-reading

Dit is namelijk een boek dat je in handen moet hebben. Het is een facsimile van een boek uit 1949, dat nooit bestaan heeft. En het origineel is gejat uit een bibliotheek. Het papier is enigszins aangetast door roest. Er steken allerhande losse papieren in: brieven, notitieblokvellen, ansichtkaarten, een servetje, krantenknipsels, noem maar op. De vertaler en inleider weet niets van de auteur, wiens bestaan in nevelen is gehuld, ondanks een rijk oeuvre. Wat erger is: de marges van het boek zijn door twee mislukte (semi-) academici helemaal volgekladderd met commentaren en correspondentie. Dit is Brakmans Ansichten uit Amerika maar dan beter. Als je Pale Fire leuk vond, ga je hiervan gillen. Als je onder de indruk was van House of Leaves, raak je hiervan uit je dak. Denk ik, maar ik ben pas op pagina ix van de xiv + 456.

Ben inmiddels (08-03-2014) op pagina 192. Het rare van dit boek is dat het centrale verhaal gaat over iemand die zoekt naar zijn identiteit, en dat dat is geschreven door iemand wiens identiteit volkomen onzeker is, en dat de marges vol worden geschreven door twee mensen die al lezend twijfelen over zowel het een als het ander, en dat ze - misschien wel daardoor - dat wat ze lezen ook op zichzelf betrekken; overal zijn immers tekens, verwijzingen, aanwijzingen, sybolen in te zien; als lezer ga je dat heel gemakkelijk ook doen. Anders dan bij gewone boeken wordt je als lezer betrokken bij het verhaal, niet alleen maar geboeid door, maar je wordt er onderdeel van, van het betekenissennetwerk, omdat betekenistoekenning centraal is in het doen en laten van zowel de marginalisten als de hoofdfiguur van het verhaal.

Wat ook erg is...

... de datum van aanschaf noteren in een boek, gebonden, met smetteloos stofomslag, een gloednieuw exemplaar, maar voor een prikkie in de uitverkoop, geschreven door Harold Bloom, echt zo'n klassieker die je altijd al eens wilde lezen, The Anatomy of Influence, en er dan meer dan twee maanden later achter komen dat je er nog geen letter in gelezen hebt.

... de leentermijn van een bibliotheekboek voor de vierde keer verlengd hebben (dat kon, dus kennelijk had niet iemand anders het in de tussentijd gereserveerd), en dan na idem zo veel maanden constateren dat je er nog geen letter in gelezen hebt, terwijl het nog wel over poëzie gaat, The Modern Poetic Sequence, zodat je die epische draad ook weer eens stevig zou kunnen opvatten.

... idem voor een ander boek van dezelfde bibliotheek, maar dan wat hipper, een waarover mensen wier oordeel ertoe kan doen, heel hoog opgeven, iets van ene Mettes of zo iets.

... de nieuwste bundel van Piet Gerbrandy, Vlinderslag, die je al tweemaal ademloos hebt gelezen, en waar nog geen fatsoenlijke recensie van lijkt te zijn verschenen, voor de derde keer willen lezen, en er dan achter komen dat je het boek hebt uitgeleend (maar gelukkig weet je dat die lener er ook veel moois in leest).

... een goede reden hebben om eindelijk Hermans' 'Een ontvoogding' uit Moedwil en misverstand voor het eerst te lezen, en er dan achter komen dat je deel 7 van de volledige werken hebt uitgeleend (aan diezelfde lener die de ten onrechte niet gerecenseerde, prachtige bundel Vleugelslag van Piet Gerbrandy leest en herleest).

... dat je geen tijd hebt om die geleende boeken terug te vragen, maar dat dat niet erg is omdat je toch geen tijd hebt om die boeken te lezen, omdat je nog een bespreking van een heel ander boek moet zien terug te brengen van dik 3000 naar max 1500 woorden.

... dat je kennelijk wel vroolijk de tijd weet te vinden om dat allemaal te noteren. Dat is ook erg
relatief.

Lof van de maatval door toeval

De stiltes waren even lang als de gesproken zinnen. Het waren de dalingen van een jambisch metrum,

kommetjes waar het zeer in drupte.

Een prozaïst heeft niet alles onder controle, maar hier - op de grens van pagina 78 en 79 van haar debuut Pels (De arbeiderspers, Utrecht-Antwerpen 2013) - wist Naomi Rebekka Boekwijt het typografisch toeval mooi tot een enjambement te verleiden, of dwingen.