Paradox

Ik dacht dat ik er al eens over begonnen was, maar ik kan het niet meer terugvinden (ik heb ook niet erg lang gezocht): de vorm-inhoud-paradox in sommige popsongs. Een klassiek gevalletje is van 10 CC op hun album - ja, hoe heet dat album toch - iets met film... The Original Soundtrack, waarin iemand de hele tijd maar uitroept 'I'm not in love'. Jaja... Inderdaad: de herhaling doet de ontkenning teniet.

Kijkluister hier (oehw, hoe gedateerd, alleen al die synthesizer - bestaat dat instrument nog?):

Een heel mooie zit er ook in 'Sleepless' van Jessica Lee Mayfields tweede album, Tell me:

'Cause my mama said that no one could stop me
My mama said that no one can stop me
My mama said that no one can stop me
I won't let you stand in my way

Hier te bezienluisteren. Hoe kras wil je wanhoop en onmacht verwoord zien?

Niet helemaal zuiver een vorm-inhoud-geval, maar wel een mooie paradox hoorde ik in het refrein van 'New Haven' van Chadwick Stokes op het album The Horse Comanche:

I want to be with you
I want to be with you
I want to be with you
Yeah but I'm okay, I can let you go
I can let you go

De driemaal herhaalde uitroep wordt volledig onderuit gehaald door wat erop volgt. Luister hier.

Voor je het weet, ga je overal paradoxen in horen (gevalletje van paradigmatische pressie). Op hetzelfde albums staat een nummer met de titel 'I want you like a seatbelt'.

Maar de muziek van dat deuntje is zo vrolijk dat er geen greintje melancholie vrijkomt bij het luisteren. Zo eindigen we deze overdenking niet in mineur.