Vette pathétique

Ben ik dol op, bij vlagen. Bij voorbeeld op 'Nantes' van Barbara (ici). Dat begint zo:

Il pleut sur Nantes, donne-moi la main
Le ciel de Nantes rend mon cœur chagrin

En dan komt er een heel droevige anekdote achteraan, op een heel sober pianogepingeld walsje.

Whoew, en dat met dít weer, hier. Het verhaalt van hoe de ik (nouja, Barbara zelf) naar Nantes gaat, waar ze nooit eerder was geweest; ze gaat op verzoek, omdat haar vader op sterven ligt. Komt ze aan op 25 Rue de la Grange-au-Loup, is de man al gestorven: 'il mourut à la nuit même sans un adieu, sans un "je t'aime".'

Dan zwijgt ze stil, de piano niet, en dan zet er - het kan er nèt nog bij, met dìt weer, hier - een zwaar aangestreken cello bij in, die de melodie van het intro herhaalt. En dan ze zingt ze niet meer maar ze zegt: 'j'ai le coeur chagrin', en daarna nog zucht ze: 'donne-moi ta main'. Eenvoudige herhaling, met partiële weglating, een lettertje verschil, en een omkering van de orde van de beginregels.

Als je dan zo'n bui hebt, met dit weer, hier, is dat best mooi.

Opmerkelijk is dat toen Barbara het nummer schreef, na het overlijden van haar vader, eind 1959, de straat niet bestond. Die is pas in 1986 zo genoemd.