Als mijn bruid - na me eindeloos geduldig aangehoord te hebben - me wel eens toebeet dat ik nu moest ophouden met mijn didactische gepreek, wist ik dat ik mijn hand had overspeeld en haar te veel bedolf onder wat ik als de ultieme en heilige taak van iedere dichter en schrijver beschouw: met het Woord anderen helpen bij het verkrijgen van dit inzicht.
zie ik helemaal niets, of: evenveel wanneer ik een ambtelijke beleidsnotite lees over de voorgenomen intradepartementale implementatie van een nieuw stuk software in de assignments-module van een hybride ELO.
Hoewel geen blinde aanhanger van wat uit de mond van sommige gelovers rolt als 'showdontell', denk ik bij het lezen van het hiervoor geciteerde soort proza met weemoed terug aan een roman als Een nagelaten bekentenis, waarin ook een verbitterde, onhandige, zelfingenomen, gedegenereerde kwal van een kerel terugblikt op zijn leven, meer in het bijzonder op zijn leven met zijn vrouw die hij uiteindelijk min of meer eigenhandig de dood in heeft gejaagd, een roman waarin met onvergelijkbaar veel meer doelgerichte vertelkracht een specifieke wereld wordt verbeeld, wordt neergezet, voor je geestesoog wordt opgetrokken, terwijl de betreffende, nu al meer dan 120 jaar oude ik-verteller Willem Termeer niet zijn arrogante meelmuil vol heeft van zijn zo unieke en bijzondere gave met betrekking tot het Woord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten