Nog nooit won een Nederlandse auteur de Nobel-prijs voor de
literatuur. Wat is er toch mis met die Nederlandse auteurs?
"Sleutelfactor is ‘moed’," zegt Hanneke Eggels
vandaag (10/10/2016) in de NRC. En dat is niet zo maar een mening, maar een
gegeven: "zo blijkt", zegt Eggels erbij. Zo blijkt, "want
literaire kwaliteit is vanzelfsprekend. De prijs gaat doorgaans naar schrijvers
die politiek en religieus schurende standpunten innemen." Oh. Dus een schurende
opinie ventileren vergt moed. Soit. Niet in Nederland, dunkt me, want de
wettelijke sancties op vrijdenken zijn hier al een tijdje miniem.
Maar, schrijft Eggels: "Mijn premisse vindt steun in de
bepaling van Alfred Nobel dat de Nobelprijs voor de Literatuur bestemd moet
zijn ‘voor het opmerkelijkste werk met een idealistische trend’. Moed om je te
verweren tegen regime of dogma, in een vurige stem die internationaal
resoneert."
Ik ben de draad nu al kwijt. Wat is de premisse van Eggels?
Dat kan niet zijn dat er moed nodig is, want dat dat zo is, blijkt immers al.
En iets wat het geval blijkt, noem je geen aanname. Tenzij het niet echt het
geval 'blijkt' te zijn. Zoals in dit geval, want Eggels legt niet uit dat dat
wel zo is. Exit 'blijkt', intra 'premisse'. Maar die moet dan wel ergens op
steunen, een fundamentje hebben, niet uit de lucht komen vallen.
In ieder geval ligt het niet winnen van de Nobel-prijs door
een Nederlandse auteur volgens Eggels
niet aan het kleine taalgebied, want Eggels geeft aan dat bijvoorbeeld een
IJslandlandse auteur de prijs al eens gewonnen heeft. Helaas legt Eggels niet uit
hoe moedig die IJslandse schrijver of schrijfster was met zijn of haar dwars
tegen de brute IJslandse repressie in schurende politieke dan wel religieuze
idealistische trend-opinie.
Er lijkt me ook nogal wat verschil te bestaan tussen Nobels
verlangen naar idealisme en Eggels vereiste van politiek en/of religieus
schurende meningen, ook tussen elk van die twee en het hebben van moed, zeker
in de Nederlandse context.
Maar
echt belangrijk is dat ook weer niet, want de makke zit 'm in wezen namelijk
hier: "Onze schrijvers zijn net stadskatten, ze vangen geen muizen, omdat
ze worden gevoerd met reis- en werkbeurzen, de kattenbrokjes van het
Letterenfonds." Terwijl ze op een tochtige zolder en op een houtje bijtend
zouden moeten schrijven "in de geest van Alfred Nobel". Sakkerloot,
dat is pas schurend! De logica spat ervan af en de NRC drukt en verspreidt het,
op papier en internet. Schuurpapier voor de geest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten