Toen ik terugkwam om het dier te fotograferen, was het er niet meer. Een buurtgenoot, die ik niet ken, is mijn getuige.
Restte mij weinig anders dan deze schone blom te kieken:
Ik heb de witte waterlelie lief,
daar die zo blank is en zo stil haar kroon
uitplooit in 't licht.
Rijzend uit donker-koele vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenst niet meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten