Parade...

... bezocht, gisteren. Voor alles is een eerste keer. En dit was er zo een die beviel, ook al was er wel al het nodige uitverkocht, maar dat tussen haakjes. Een vrolijk gedoe in het Moreelse park. Prachtige biertent met fontein na een bezoek aan een voorstelling van/door twee acteurs die de hele, platte, burlesque, "bij vlagen hilarische" (zoals dat heet op wanhopige achterplat-teksten van net niet volkomen mislukte (debuut-)romans) detective-plot met gebruik van -tig wanstaltig synthetische pruiken en petten aan elkaar mimeden op basis van door andere acteurs volgekletste geluidsbanden. Geweldig! Adrianus Marinus Kyvon, maar dan veel beter en met samenhang.

En daarvoor de Strate(n)maker op zee show (onder veel andere een lied over spelling en een over grammatica). Entertainment van allure. In het Parade-programma-boekje staat dat het VARA-programma maar twee jaar op tv was...?!?! Extra leuk was dat eraan medegewerkt werd door Roos (wier achternaam me nu niet tebinnenschieten wil) m.a.w. die dame van Roosbeef (Youtube it yourself, of kijk en hoor hier en dan vooral bij Boerderij), die eveneens mededeed aan De Avond van het Liefdeslied van De revisor, 8 oktober 2006, toen met een tekst van Erik-Jan Harmens, iets met een titel als: Mijn fantasie doet het niet. Kom d'r maar 's op.

Geheel los van het voorgaande, het en zij dat het allemaal op dat verbijsterende web staat, of omdat het vakantie is, is deze schitterende, hoewel ook deels, althans voor niet welwillende oren, weerzinwekkende uitvoering van 'Autumn Leaves' door Rachelle Ferrell (eerst luisteren zonder beeld), die ik ooit (maar ver na 1989) per ongeluk langs het North Sea Jazz Festival zappend tegenkwam om daags daarna meteen een cd-tje aan te schaf- en grijs te draaien (een contamineus zeugma of een zeugmatische contaminatie; viva vakantie). Na ongeveer 6 minuut 30 zit er een lekkere versnelling in, maar vooral die waanzinnige uithalen trekken alle kippen door mijn vel heen. Terwijl ik normaal gesproken uitslag krijg van die Vollenbrechtse zenuwenmuziek.

Wat ook steeds gebeurt (en dan bedoel ik niet uitslag, maar: overdrachtelijk en letterlijk kippenvel krijgen) bij het luisteren naar één, en geen andere, uitvoering van het slotkoor van Beethovens negende symfonie in D mineur (ligt dat aan mij, dat ik een ode aan de vreugde in mineur vreemd vind?), die o.l.v. H. von - nil nisi bene - Karajan, ja die, in 1963; Gundula Janowitz sopraneeert, ja Farrelleert ver boven allen uit. Chicken Skin Music, zou ik haast zeggen, maar dat doet me weer aan een andere favoriet denken, met een gitaar. Terwijl ik meer van piano houd. Vandaar Ferrells herfstbladeren (zie eerdere link, 4 minuut 28 en verder). 't Is Eind juli.
Va, qu' ant' y!