Uitschrijfgever

Peter Nijssen - UU-alumnus, maar dit ter zijde - is uitgever. En hij schrijft. Hij plaatst zijn goed geschreven teksten (vind ik, nadrukkelijk) op zijn weblog: Nijssen schrijft. Een heel rudimentaire, maar wel maar moderne vorm van uitgeven, zou je kunnen zeggen. En ik denk dat hij geen redacteur nodig heeft voor zijn weblogposts. Ik ken 'm een beetje.

Nijssen - niet Nijsen, want die heet Joost en is van Podium en schrijft ook en goed, namelijk een column op de webstek van zijn uitgeverij; steeds blijven opletten, net als met Arjan en Arjen, respectievelijk Peters en Fortuin, niet verwarren - Nijssen dus is geen kleintje, want hij is van De Arbeiderspers, sinds 2013 (de uitgeverij is er al sinds 1929, Peter is er sinds 2013 uitgever); daarvoor was hij, Peter, er al redacteur. Vandaar ook dat ik dacht: die heeft geen redacteur nodig voor zijn eigen teksten. It's a small world after all.

Zijn blog schrijft Nijssen, zo staat er in de bio-info, 'op persoonlijke titel'. Ja, dat zal wel, drs. Nijssen. Maar de uitgeverij is, net als de krant, een meneer (oh, Dumoulin-shit, dit kan je zo niet zeggen; dus opnieuw:) de uitgeverij is, net als de krant een persoon (m/v). De persoon Peter Nijssen schrijft op Nijssen schrijft, toevallig of niet, alleen maar over uitgaven van De Arbeiderspers. Als ik niet wist dat Peter zo'n voortreffelijk aangename gast is, zou ik hem nog steeds prettig vinden, deze - wat is het - contradictio in terminis: de uitgever schrijft op persoonlijke titel alleen maar over boeken van zijn uitgeverij.

'Aan mijn hoela', dacht ik er altijd, al lachend, bij. Maar zie, de tekstuele kogel is door de weblogkerk. In zijn jongste post noteert hij ronduit, hoewel in een parenthese, mijmerend over Olympisch zwemmer, de tweede dichtbundel van Lans Stroeve: 'ik geef toe dat ik parti pris ben'.

Daaruit kan de oplettende lezer bovendien afleiden dat deze uitgeef-persoon goed is opgeleid, dat hij z'n peri- of para-Derrida wel kent: Il n'y a pas de hors-parti-pris!