Dat signaleert Marita Mathijsen in haar jongste column 'Literatuur als fopspeen' (NRC, katern Wetenschap & Onderwijs), en wel wederopbloei van de goede oude hermeneutiek, ditmaal via de door Stephen Greenblatt gepropageerde benaderingswijze: New Historicism. Lees maar in die krant. Ik zal niet alles verklappen, wel het slot:
'De beste new-historicist is degene die het meest erudiet de discoursen van een tijdperk herkent in een literaire tekst en de uitwerking ervan na kan speuren, zoals de beste hermeneut degene was die het meest de tijdgeest van een tekst kon navoelen. Wat dit alles voor gevolgen heeft voor de literatuurwetenschap is heel eenvoudig: de creativiteit van de lezende onderzoeker wordt weer aangesproken. Een decennium geleden was hermeneut in de wetenschap een scheldwoord. Nu zijn er weer vrolijke in plaats van beschaamde hermeneuten.'
Als ik straks dit log wellicht een andere naam moet geven: In den vroolijken hermeneut!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten