DE MAGISCHE GRENS...
...is doorbroken. Helaas betekent dat weinig goeds. Iedere donderdag is het raak: op verantwoorde wijze en degelijk begeleid afzien bij Fysio Fitness Visscher. Maar sinds de vakantie zak ik bij het droogroeien (dat is nog dommer dan echt roeien) door de magische grens van twee minuten per 500 meter. Vandaag was het gemiddelde over twaalf minuten 2:00.1. Des niet tegenstaande was het weer onbetamelijk vermoeiend.
Gelukkig is er de douche en een litertje sinaasappelsap als troost nadien - en een forse greep in de koektrommel (iemand had de bastognekoeken opgemaakt die ik gisteren voor dit doel had aangeschaft!!!). Ook als troost bedoeld: de dagelijkse lezing. Ditmaal: Bart van Lierde, Een sprong naar de hemel. Helaas betekent dat weinig goeds. Ieder hoofdstuk is het raak: onbeholpen opsommingen bedoeld als tekeningen van de couleur locale, wisselingen van stemmingen die nergens op slaan, houterig beschreven handelingen. En sinds ik driemaal las dat held Hector te Parijs naar of over het 'le de la Cité' loopt (ik citeer dit geheel correct, p. 59, 63, 69), is het uitzicht op een goede afloop ook danig onzeker geworden. Ik ben pas op een kwart. Met de fysio heb ik pas op driekwart even een dipje, bijvoorbeeld bij de Chest Press (hoewel ik daar vandaag toch 2,5 kilo extra op heb gelegd).
...is doorbroken. Helaas betekent dat weinig goeds. Iedere donderdag is het raak: op verantwoorde wijze en degelijk begeleid afzien bij Fysio Fitness Visscher. Maar sinds de vakantie zak ik bij het droogroeien (dat is nog dommer dan echt roeien) door de magische grens van twee minuten per 500 meter. Vandaag was het gemiddelde over twaalf minuten 2:00.1. Des niet tegenstaande was het weer onbetamelijk vermoeiend.
Gelukkig is er de douche en een litertje sinaasappelsap als troost nadien - en een forse greep in de koektrommel (iemand had de bastognekoeken opgemaakt die ik gisteren voor dit doel had aangeschaft!!!). Ook als troost bedoeld: de dagelijkse lezing. Ditmaal: Bart van Lierde, Een sprong naar de hemel. Helaas betekent dat weinig goeds. Ieder hoofdstuk is het raak: onbeholpen opsommingen bedoeld als tekeningen van de couleur locale, wisselingen van stemmingen die nergens op slaan, houterig beschreven handelingen. En sinds ik driemaal las dat held Hector te Parijs naar of over het 'le de la Cité' loopt (ik citeer dit geheel correct, p. 59, 63, 69), is het uitzicht op een goede afloop ook danig onzeker geworden. Ik ben pas op een kwart. Met de fysio heb ik pas op driekwart even een dipje, bijvoorbeeld bij de Chest Press (hoewel ik daar vandaag toch 2,5 kilo extra op heb gelegd).
Vrolijke noot tot slot: morgen eerste bijeenkomst van de leesclub van de modernisten; over Arnon Grunberg, Tirza.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten