Vreemd genoeg des namiddags naar Nachtrit geweest deze zaterdag, met Dieuwke (het nakroost waterscoutend en kindercircusend). Het is lang geleden dat ik een zo goede Nederlandse film heb gezien. Niet omdat het zo lang geleden is dat ik er een zag, maar omdat dit weer eens een heel goede was. Ober heb ik nog niet gezien (terwijl een Abel en een Noorderlingen buiten twijfel hoog gerangschikt staan). Maar Zwartboek ga ik van stuiteren bij de gedachte alleen al. Soit, Minoes was goed, maar dan beoordeeld met een paedagogische knicks.
De meningen waren vandaag intramatrimoniaal nogal verdeeld, overigens. Het eerste wat me opviel was dat alles met de hand was gedraaid, zonder statief, zal ik maar zeggen. Maar na korte tijd zag ik dat niet meer (al begrijp ik het nog steeds niet). Het verhaal is wat klassiek (kleine, niet te hippe eenling in verzet tegen de mangel van de gemene veelheid buiten hem). maar wordt mooi neergezet. Vooral het acteren vond ik erg sterk. En zeker ook de dialogen. En ook de scènes met meer dan drie peronages zijn niet van de traditionele, laagglandcinematografische, zitvleestergende Soldaat-van-Oranje-achtigheid. Zelfs de knokscènes - waarvoor ik nou niet speciaal naar de kino ga - zijn van een acceptabele kwaliteit; leiden niet af. En dan die grafbak waar de held in rondrijdt (een Chevrolet Malibu Classic? Hoog Speedbootgehalte, in ieder geval. 'Optiefen met die kankerbak van je!'). En de muziek van Intwine.
