VERLEDEN...

... tijd, maar nog niet geheel voorbij. Zoals je weet of kan weten heb ik een ander weblog waarop ik hedendaagse foto's publiceer die ik anno nu na-maak naar foto's van Utrecht die Nico Jesse maakte in 1942 (zie http://fabianstolk.blogspot.com/). Een tijd geleden kwam ik erachter dat een soortgelijke confrontatie van oud en nieuw, van andermans en eigen foto's eerder was ondernomen, en wel door mijn vader. Wat ik nog van hem heb (hij overleed in 1970), is namelijk een album uit juli 1941 (hij was toen 25 jaar oud) met foto's van zijn woonplaats, Rotterdam (hij woonde aan het Afrikaanderplein 20 b). De bladen van dat album zijn te groot voor een 21ste-eeuwse scanner, dus ik moet nog wat verder experimenteren qua reproductietechniek, maar nu had ik de tijd om althans een eerste verkenning te maken. Je moet, als je deze bloemlezing ziet, weten dat de Duitsers toen een fotografeerverbod hadden ingesteld, iets wat mijn vader bij een van de foto's (namelijk van de Vier Leeuwenbrug) koppelde aan de uitdrukking: De stenen spreken! Voorin het album zit een papiertje geplakt, waarop getyped staat: 'W.TH.STOLK.' en 'JULI 1940.' (Onlangs leerde ik, van Carolien Provaas van het Nederlands Fotomuseum, dat er niet meteen na het bombardement een algemeen fotografeerverbod werd ingesteld; zie Het geheugen van Nederland [toevoeging d.d. 19 maart 2010]). Het begin van dat album ziet er zo uit:

De rechterkant van de door mijn pa geplakte panoramafoto kon ik terugvinden in het digitale Gemeentearchief van Rotterdam; maar of het echt dezelfde foto is, weet ik niet, betwijfel ik; en de linkerkant vond ik er niet terug. [toevoeging d.d. 19 maart 2010].
Toeval bestaat niet: links onderaan staat inderdaad Museum Boijmans Van Beuningen, waar ik onlangs de Magritte-tentoonstelling bezocht.

Dit is het Calandplein met (en zonder) Passage.

Het Gemeenteziekenhuis (links) en de Van Oldenbarneveldstraat (jammer, ik geloof dat de foto's niet groter worden als je ze aanklikt; wat een gedoe ook altijd met die techniek).

En zo gaat het door, dat album, tientallen (de facto: 45) bladzijden lang. Verbijsterend. IJzingwekkend. Alles keurig verzorgd, grafisch versierd, met witte inkt op zwart papier; en bitter commentaar. Bijvoorbeeld dit citaat uit Mein Kampf dat vanaf de 12e editie in 1932 werd weggelaten, zoals mijn vader erbij aangeeft: "Der Deutsche hat keine blasse Ahnung wie man das Volk beschwindeln muss, wenn man Masseanhänger haben will." Het zou allemaal openbaar moeten worden.