IN DE EIBERSTAD...

... naar het Museum Mesdag geweest vandaag. Nee, niet naar het Panorama (dat ken ik nu wel) maar naar de tot museum omgezette privé-collectie van Hendrik Willem Mesdag (1831-1915) omdat daar nu een tentoonstelling is met het thema: mist, storm en regen in poëzie en beeldende kunst uit Haagse collecties. Allemaal negentiende-eeuws. En dat in het voormalige woonhuis van Hendrik en Sientje, plus het door hen neergezette museumgebouw. De hele boel hangt er in een zo goed mogelijk gereconstrueerde oorspronkelijke omgeving. Niet alles even mooi, natuurlijk. Zeker die zeeën van Mesdag zelf. Maar Mathijs Maris blijft boeien. Courbet gaat er ook meeestal wel in. Enkele schitterende Haagse stadsbeelden. Sorry, ik weet niet meer van wie. En het begeleidend boekje heb ik niet gekocht, omdat de afbeeldingen erin niet goed zijn: een stilleven met appels door Courbet (1872) bijvoorbeeld is in het boekje afgedrukt met spetterend rood en helder geel en frisgroen, terwijl het doek zelf alleen een soort melancolische aardtinten heeft met een ondoordringbare achtergrond. En alle plaatjes zijn uit de lijst gesneden in het boekje. Dat is eigenlijk onverdraaglijk bij dit soort werk.

Maar goed, de rest van de Mesgdag-collectie is ook erg aardig. Een ware ontdekking voor mij is Antonio Mancini (1852-1930); althans de werken die ik in Mesdag zag; als ik op internet zoek, kom ik plat realisme tegen. In Mesdag hangen, onder andere, De beeldjesverkoper (1885), Na de wijnoogst (ca. 1885) en, helaas slecht belicht want naast een raam in het trappenhuis, Napolitaanse jongen (ca. 1895). Het zijn zeer grofgeschildere doeken, zeer pasteus werk, met een soort collagetechniek qua beeldopbouw, en er zitten allemaal gaatjes in de doeken, langs de randen; daar hebben spijkertjes gezeten waarmee Mancini rasters over het doek heeft gespannen. Zijn modellen kregen ook zo'n raster voor zich, in werkelijkheid; kon hij makkelijk natekenen. Op zich niet vreemd. Maar wel dat Mancini dwars over die draadjes heen schilderde, zodat de lijnen nogal dik en klodderig werden. De draadjes heeft hij wel weggehaald, maar die gevolgen niet. Heel vervreemdend; fascinerend. Jammer dat ik geen illustratie kan bieden. Wel een enkel ander plaatje dan.

Na het duel (1872)

... kan het erg druk zijn. Met de bus naar het museum lekker in de file gestaan, tussen al die iets te dikke BMW's en Porsches van goedgeklede Haagse dames en heren. Kon ik wel goed zien hoe mooi grote stukken van Den Haag zijn (zolang je maar met je rug naar het centraal station staat). Terug dus maar gewandeld. Om het Vredespaleis; Nassaukade; even de weg gevraagd, niet om de weg, maar om iemand even Haags te horen spreken; bingo! Dennenweg (leuke winkels); langs het Lange Voorhout (alwaar bodega De Posthoorn, goede herinneringen), Plein en zo verder, om te constateren dat Van Stockum Het leven van teksten niet op voorraad heeft. Toen maar het Museumbulletin gelezen in de trein, die - anders dan op de heenweg - keurig op tijd kwam, reed en arriveerde.